“Dit heb ik nog niet eerder meegemaakt!” We zullen het vast wel eens tegen elkaar gezegd of gehoord hebben in deze dagen. We leven in uitzonderlijke tijden. Waar we eerst nog grapjes maakten en laconiek reageerden op verschillende maatregelen, beginnen de Corona-besmettingen nu ook onze gemeente te raken. En de gevolgen van de maatregelen merken we nu allemaal. De minister-president heeft zelfs gezegd dat waarschijnlijk de meeste Nederlanders het virus zullen oplopen. En als je dan ook nog hoort vertellen hoe onvoorspelbaar de ziekte kan verlopen… Hoe dan ook: Het doet iets met ons. De verspreiding, het verloop en de gevolgen van deze griep voor de economie, de gezondheidszorg en onze eigen toekomst maken dat we er bang van worden. Of op zijn minst een beetje ongerust. Daarin zijn wij christenen niet anders dan andere mensen. Die gevoelens zijn er gewoon. Daar doen we niets aan. En dat is niet fout.
En toch…: “Wees niet bang!” staat er zo vaak in de Bijbel. Ondanks dat we de angst voelen, hoeft die niet het laatste woord te hebben. We kunnen met ons geloof onze angst toespreken. Niet om die daarmee weg te poetsen, dat kan ook niet, maar om die aan te spreken met woorden van onze Heer: “Wees niet bang, vertrouw op Mij.” Wij hoeven onszelf niet over te geven aan de angst. Wie vertrouwt op Jezus Christus, weet dat geen virus en geen tegenslag, en zelfs geen dood, ons het belangrijkste in het leven kan afnemen: de liefde van God en de verbinding met Hem tot in eeuwigheid. Ook als vele vanzelfsprekendheden wegvallen en onze toekomst onzeker is, geldt dat machtige houvast uit de Bijbel: “Ik ben ervan overtuigd dat dood noch leven, engelen noch machten noch krachten, heden noch toekomst, hoogte noch diepte of wat er ook maar in de schepping is (vul zelf maar aan…), ons zal kunnen scheiden van de liefde van God, die Hij ons gegeven heeft in Christus Jezus, onze Heer” (Romeinen 8: 38 en 39).
Tegelijk kunnen we ook juist in deze tijden onszelf afvragen: Hoe moeten wij hier mee omgaan en op deze crisis reageren? Hoe kunnen we daarin ook als christen het verschil maken in onze omgeving? Om nog even bij Romeinen 8 te blijven: “De schepping ziet er reikhalzend naar uit dat openbaar wordt wie Gods kinderen zijn” (vers 19). En dat is niet alleen iets wat gebeuren zal als Jezus terugkomt. Dat kan ook hier en nu al. Hoe? Wat ons betreft door nuchter, waakzaam en dienstbaar te zijn.
Nuchter, want “Wij weten dat de hele schepping nog altijd als in barensweeën zucht en lijdt” (vers 22). Wij hoeven de angst niet te laten regeren in ons leven en in onze uitspraken. En zelfs als we zelf hard worden getroffen, weten we dat we geen betere mensen zijn maar dat we ons in leven en sterven mogen toevertrouwen aan onze Heer. Deze griep is geen doelbewuste straf van God voor de personen die het treft. Sinds de zondeval moeten we nu eenmaal leven in een gebroken wereld waar we allemaal deel van zijn. Tegelijk mogen we ook nuchter zijn in het opvolgen van de maatregelen vanuit de overheid. Wij zijn als christenen niet immuun en hebben van de Heer verstand gekregen om die goed te gebruiken, tot welzijn van onszelf en onze kwetsbare naasten. Daarom is het goed en juist om ons, hoe vervelend ook, aan de veiligheidsregels te houden.
Waakzaam mogen we ook zijn. Met name in geestelijke zin. Wellicht vragen we ons af of dit het begin van de eindtijd is. Het is zeker zo dat we de tekenen van de eindtijd moeten herkennen. Tegelijk spelen die tekenen zich al sinds de eerste eeuw af en laat deze (zoveelste) pandemie ons van die realiteit opnieuw doordringen: We leven al lang in de eindtijd! We krijgen door deze crisis echter wel degelijk een nieuwe gevoeligheid voor wat er werkelijk toe doet in dit leven: Hoe zit het met ons eigen vertrouwen op God? En met de mensen om ons heen? Het maakt een levensgroot verschil of we leven en sterven in vertrouwen op God of niet. Geven we ons eigen geloof en vertrouwen door aan onze (klein)kinderen en de jeugd in onze gemeente? Investeren we in ons eigen geloofsleven zodat we ook echt op God kunnen vertrouwen als het in de toekomst zwaarder wordt? En, minstens zo belangrijk want ons geloof blijkt uit de praktijk: Hoe zit het met onze levensstijl? Wanneer ons eigen leven in het geding is, zijn we in rep en roer, maar vaak hebben we het niet eens over de miljoenen mensen in de rest van deze wereld die met andere rampen kampen. Deze Corona crisis opent ons ook de ogen voor onze verantwoordelijkheid voor de negatieve effecten van onze globalisering voor mens en natuur dicht bij en ver weg. Laten we daarom ook juist nu in deze vasten- en lijdenstijd waken, onze schuld belijden en ons bekeren!
Tenslotte kunnen we misschien wel het meest verschil maken als christenen door (extra) dienstbaar te zijn. Door onszelf niet alleen op te sluiten in onze eigen betrekkelijk veilige huizen, maar ook met de beperkte mogelijkheden die er zijn anderen te zien en te helpen. Door ‘met ontferming bewogen’ anderen die (veel) meer dan wijzelf worden getroffen aandacht en concrete hulp te bieden. Daarvoor hoeven we alleen maar aan onze buren en zieke of oudere gemeenteleden te denken en ze te bellen om te vragen hoe het gaat en of we iets voor ze kunnen doen. Zo proberen we ook door de kerkenraad aangestuurd dat aanbod van aandacht en hulp in onze gemeente concreet te organiseren. Dit doen vele organisaties en spontane initiatieven buiten de kerk ook. Maar laten we proberen hierin als christenen uit te blinken en daarin vooral de ontferming van de Heer weerspiegelen. Deze bijzondere tijden zijn dus ook een kans voor ons om handen en voeten te geven aan onze focus: op God, op ons geloof in het dagelijks leven en op de mensen om ons heen. Via de (christelijke) media worden ons nog allerlei ideeën en mogelijkheden aangereikt. Maak daar gebruik van als je wilt, maar doe vooral iets wat bij je past en waar je je hart in kunt laten spreken.
Laten we tenslotte en vooraleerst ook het gebed niet onbenut laten. Daarom eindigen we met een paar gebedssuggesties. Laten we samen:
Danken voor:
– De liefde van Jezus Christus, waarvan we nooit gescheiden hoeven zijn: Onze troost en ons houvast in leven en sterven
– De technische mogelijkheden om toch samen (ook over kerkmuren heen) God te ontmoeten in de diensten en elkaar te bemoedigen, en dat daar ook zo veel gebruik van gemaakt wordt, ook in onze gemeenten
– De mogelijkheden die God ons toevertrouwt (en dat zijn er vanwege onze welvaart vele!) om juist nu ons geloof handen en voeten te geven
Voorbede doen voor:
– De slachtoffers van deze pandemie in onze eigen omgeving en wereldwijd
– Onze overheden en voor alle zorgverleners die zich helemaal geven in deze tijden
– Andere zieken die vrezen voor hun (vervolg)behandeling
– Andere acute noden in deze wereld die we nu zo gemakkelijk vergeten
– Broeders en zusters die vanwege vervolging altijd geïmproviseerd bij elkaar moeten komen en anderen die vanwege ziekte of leeftijd altijd via de techniek moeten meeluisteren
– Al onze broeders en zusters om nuchter, waakzaam en dienstbaar te zijn
Weet dat ook wij een telefoon hebben en beschikbaar zijn voor een gesprek en een helpende hand. Ook als wij niet direct kunnen opnemen, zullen we proberen later terug te bellen. Wij danken alle gemeenteleden voor het gebed, meeleven en meehelpen en wensen iedereen Gods vrede toe!
Ds. Jannie en ds. Joost van den Brink.